ونیز: شهری با تاریخی پر زد و خورد - دنیای راه راه

برای دیدن شاهکارهای تاریخ اروپا با تور ایتالیا همراه شوید.

طی قرون وسطی و اوایل عصر مدرن، ونیز مدام دستخوش تقسیمات کشوری و حزب های مخالف می شد. زمانی که این مخالفان با هم به مخالفت برمی خاستند دیگر حد و مرز نمی شناختند. حملات مسلحانه به یکدیگر به مسئله ای عادی تبدیل شده بود و انگار این جنگ های خشن کافی نبود پس ماهی یک بار دور هم و در یک مکان عمومی جمع می شدند تا اختلافاتشان را با مشت و چوب حل نمایند. این بار خبرنگاران راوی داستانی قدیمی از تاریخ ونیز و مسابقات مشت زنی اش در سال های دور است.

اگر علاقه مند به سفر به ایتالیا و ونیز هستید، انواع تورهای ایتالیا و تور ونیز را می توانید در خبرنگاران مشاهده نموده و بهترین و ارزان ترین تور را از فروشنده های معتبر همکار خبرنگاران انتخاب و خریداری کنید.

دو تا از مهم ترین و بزرگ ترین تقسیمات جغرافیایی ونیز کاستلانی (Castellani) و نیکولوتی (Nicolotti) بودند. کاستلانی ها در شرق شهر زندگی می کردند و اکثرا در کشتی سازی و کارگاه ها کار می کردند. نیکولوتی ها در غرب زندگی می کردند و ماهیگیر بودند. دشمنی و رقابت بین این دو گروه، تا قرن ها به منبعی بی انتها از شایعات سرگرم نماینده برای ونیزی ها تبدیل شده بود. در جشن ها، اعضای کاستلانی و نیکولوتی یکدیگر را در بازی هایی چون مورسکا (moresca)، گاودوانی و جنگ خرس ها به چالش می کشیدند. اما درگیری های عظیم آن ها دعواهای از پیش برنامه ریزی شده بر سر پل های بی شمار شهر بود. این رویارویی های سنتی را باتالیوله سویی پونتی (battagliole sui ponti) می نامیدند.

هر یکشنبه یا در تعطیلات، پل های ونیز به صحنه نبرد تبدیل می شدند. در آن روزگار پل ها هیچ گونه حفاظی نداشتند و هدف جنگ ها انداختن طرف مقابل در آب بود. فضای محدود پل این دوئل را چالش برانگیزتر می کرد. دعوا در فضاهای بازتر خیلی زود به یک ملغمه تبدیل می شد؛ اما روی پل با تنها دو ورودی و یک صحنه نبرد محدود، جنگ ها سازمان یافته تر بودند البته ضرورتا انسانی تر نبودند. بیشتر جنگ های ونیزی روی پل با چوبدستی های تیز و زخم های شدید همراه بود. گاهی نیز جمعیت تماشاچی و حامیان دخالت می کردند و از بالکن های خانه های اطراف به سمت فرد رقیب کاشی های بام پرتاب می کردند. هر ساله چند تلفات، در اثر غرق شدن یا ماندن زیر دست وپای جمعیت هراسان، وجود داشت.

در اوایل قرن 17 جنگ های روی پل نظام یافته تر و انسانی تر شدند. استفاده از چوب دستی و هر سلاح دیگری ممنوع شد و جنگ ها به نزاع هایی غیرمسلحانه تبدیل شدند. ونیزی ها به مهارت های مشت زنی معروف شده بودند و در اواخر قرن 17 بسیاری از کشتی گیران برای شرکت در این مسابقه دونفره به ونیز می آمدند. معمولا مسابقه های بوکس نفر به نفر را mostre می نامیدند که پیش از مسابقه اصلی روی پل، در نزدیکی پل انجام می شد. این مسابقه بوکس کم کم در جهان محبوب شد.

آخرین جنگ مشت زنی در 29 سپتامبر 1705 برگزار گردید. مسابقه مثل همواره شروع شد اما خیلی زود به نزاع و بلوا تبدیل شد سپس کاشی های بام و در نهایت چاقو و خنجر پرتاب شد. مردم آن قدر مشوش بودند که متوجه آتش دریافت کلیسای سن گیرولامو (San Girolamo) نشدند. آتش نشان ها سخت مشغول مشت زدن بودند. همان موقع کشیشان دوان دوان و در حالی که شمایل مسیح را تکان می دادند به سمت پل آمدند. کلیسا به کلی خراب شده بود. اعضای شورا متوجه شدند که مشت زنی فراتر از حد معمول رفته، پس آن را غیرقانونی اعلام کردند. عده اندکی به اعتراض برخاستند.

با انتها یافتن جنگ های مشت زنی، ونیزی ها راه دیگری برای برطرف عطش افتخارات شخصی و وفاداری به منطقه خود پیدا کردند. رگاتا (Regatta) یا مسابقه قایقرانی یکی از آن تدابیر بود. برج انسانی یا Forze dErcole یکی دیگر بود. در این مسابقه 20 نفر شرکت نماینده سعی می کردند تا بلندترین برج انسانی را بسازند. اما گاهی شور رقابت و ایل گرایی پشت این نمایش های به ظاهر بی ضرر به دردسر منتهی می شد. پس از یک شورش شدید در سال 1810، حتی این رقابت ها نیز به تدریج کم رنگ شدند.

امروزه دیگر از کاستلانی ها و نیکولوتی ها در ونیز چیزی باقی نمانده است اما بسیاری از این پل هایی که بر آن ها جنگ درمی گرفت هنوز پابرجا هستند. یکی از معروف ترین این پل ها Ponte dei Pugni، به معنای پل مشت زنی است.