بیوگرافی ترانه علیدوستی؛ چگونه یک بازیگر جوان به چهره ای مؤثر در فرهنگ معاصر ایران تبدیل شد؟
به گزارش دنیای راه راه، وقتی نام ترانه علیدوستی به میان می آید، بسیاری از ما تنها تصویر یک بازیگر پیروز را به یاد می آوریم. اما داستان او فراتر از حضور روی پرده است. مسیری که از یک نوجوان کنجکاو آغاز شد و تا تبدیل شدن به چهره ای اثرگذار در سینما، ادبیات و گفت وگوهای اجتماعی ادامه یافت. زندگی حرفه ای ترانه مثل روایت های سینمایی است. آرام آغاز می شود، بحران دارد، مکث می نماید، دوباره برمی شود و هر بار چیزی تازه برای گفتن دارد.
بیوگرافی ترانه علیدوستی تنها مرور فیلم ها و جوایز نیست. روایت شکل گیری یک هویت هنری است. هویتی که میان معروفیت و مسئولیت اجتماعی تعادل می جوید. او خیلی زود فهمید که بازیگری فقط حفظ کردن دیالوگ نیست. نوع نگاه به نقش، فاصله گرفتن از کلیشه ها، انتخاب های سخت، نه گفتن ها و پذیرش ریسک ها همان چیزهایی هستند که مسیر یک بازیگر را می سازند.
در این روایت، از کودکی و خانواده ای هنرمند و ورزشی شروع می کنیم، سپس به نقطه انفجاری ورود او به سینما می رسیم و بعد مکث ها، تغییر مسیرها و تصمیم هایی را می بینیم که آینده اش را شکل داد. در کنار بازخوانی رویدادهای شناخته شده، به پرسش های طبیعی مخاطب هم پاسخ می دهیم: چرا گزیده کار است؟ چرا از تلویزیون فاصله دارد؟ چگونه فعالیت های ادبی بر بازیگری اش اثر گذاشت؟ و چرا نام او در بحث های اجتماعی بارها دیده می شود؟
1- بیوگرافی ترانه علیدوستی و خانواده ای که مسیر او را شکل داد
ترانه علیدوستی در تهران به دنیا آمد و در خانواده ای رشد کرد که هنر و ورزش در آن جدی گرفته می شد. پدرش، حمید علیدوستی، فوتبالیست و مربی شناخته شده بود و مفهوم نظم، تمرین و پشتکار را از همان کودکی برای او ملموس کرد. مادرش، نادره حکیم الهی، مجسمه ساز و سنگ تراش است و همین ارتباط با هنرهای تجسمی به شکل گیری سلیقه زیبایی شناسانه او یاری کرد.
ترانه پیش از ورود به سینما، مسیرهای مختلفی را امتحان کرد. مدتی موسیقی خواند، به رشته های نظری علاقه نشان داد و در نهایت دیپلم خود را در حوزه کامپیوتر گرفت. حتی در همین رفت وآمدهای آموزشی می توان نوعی جست وجوگری را دید. او دنبال یک قالب ثابت نبود.
در نوجوانی، تجربه هایی مانند حضور در کلاس های بازیگری امین تارخ، نقطه عطف جدی شد. محیط کلاس به او آموخت که بازیگری یک حرفه علمی است. تمرین بدنی، شناخت احساسات و تحلیل نقش، همه به میزان حفظ دیالوگ مهم اند. در همین دوران، نخستین نشانه های اضطراب فضاهای بسته (کلاستروفوبیا) هم در روایت های شخصی او دیده می شود. مسئله ای که بعدها به بخشی از گفت وگو درباره سلامت روان سلبریتی ها تبدیل شد و سوءبرداشت هایی درباره آن شکل گرفت.
این سال ها برای بسیاری از بازیگران ناشناخته می گذرد. اما برای ترانه، زمینه ای شد برای پذیرش نخستین نقش متفاوت زندگی اش.
2- شروع طوفانی: من ترانه 15 سال دارم و مسئولیتی که ناگهان بر دوشش افتاد
انتخاب ترانه علیدوستی برای نقش اصلی من ترانه 15 سال دارم تصادفی نبود. او در تست ها نوعی صداقت رفتاری داشت که با فضای فیلم هماهنگ بود. نقشِ دختری نوجوان که با شرایط سخت اجتماعی و خانوادگی روبه رو می شود، به نوعی آزمون واقعی برای او بود.
بازی او طبیعی و خالی از اغراق بود. بسیاری از مخاطبان حس کردند در حال تماشای یک شخصیت واقعی هستند. همین ویژگی، مسیر آینده اش را تغییر داد. جوایز مهم داخلی و خارجی، نام او را در سطحی قرار داد که معمولاً سال ها زمان می برد تا به آن رسید.
اما نکته کمتر گفته شده این است که پیروزیت سریع، همواره فرصت نیست. در چنین شرایطی بسیاری از بازیگران در دام تکرار نقش های مشابه می افتند. ترانه آگاهانه دو سال فاصله گرفت. تصمیمی که ظاهراً توقف بود، اما در واقع تمرینی برای بلوغ بود. او دوره فیلمنامه نویسی گذراند و سعی کرد سینما را از زاویه کارگردان و نویسنده نیز بفهمد.
این انتخاب، پیامد مهمی داشت. نگاه او به نقش ها تحلیلی تر شد. در نتیجه، وقتی بازگشت، دیگر فقط بازیگر نبود. او زنی بود که می دانست هر نقش در ساختن روایت کلی فیلم چه جایگاهی دارد.
3- تئاتر، تمرین سکوت و یادگیری زبان بدن
بازگشت ترانه علیدوستی به هنر، نه با یک فیلم پرزرق وبرق، بلکه با تئاتر فنز رقم خورد. صحنه تئاتر قواعد دیگری دارد. بازیگر نه به قاب دوربین تکیه می نماید و نه به تدوین. همه چیز در لحظه اتفاق می افتد.
حضور کنار بازیگران باتجربه باعث شد مفهوم کنترل بازی برای او اهمیت بیشتری پیدا کند. یاد گرفت چگونه از سکوت به عنوان ابزار بیان استفاده کند. چگونه بدن، نگاه و میزانسن می تواند داستان بگوید حتی اگر دیالوگ کوتاه باشد.
این تجربه بعدها در فیلم هایی مانند چهارشنبه سوری به او یاری کرد. شخصیت روحی عملاً با نگاه و حرکت تعریف می شود. اگر مخاطب آن التهاب را باور می نماید، بخشی از آن حاصل تمرین های تئاتری است.
از زاویه تحلیلی، تئاتر برای بازیگری که به سرعت مشهور شده، نوعی بازگشت به ریشه محسوب می شود. فرصتی برای تمرین دوباره، بدون هیاهوی رسانه ای. و همین ویژگی به او یاری کرد تا از شکل گیری تصویر کلیشه ای ستاره نوجوان فاصله بگیرد.
4- همکاری با کارگردانان مؤلف و شکل گیری زبان مشترک هنری
نقطه عطف دیگر زندگی حرفه ای ترانه علیدوستی، همکاری های مکرر او با کارگردانانی بود که به سینمای شخصیت محور علاقه داشتند. فیلم شهر زیبا دروازه ورود به دنیا داستانی اصغر فرهادی شد. دنیای که در آن قضاوت ها، رازها و پیچیدگی های اخلاقی نقش اصلی را بازی می نمایند.
در چهارشنبه سوری، تمرکز روی جزئیات رفتاری و سکوت های پرمعنا، به او امکان داد تا بدون خطابه گویی، تنش یک زندگی در آستانه بحران را منتقل کند. درباره الی نیز نمونه ای از نقش آفرینی ای است که حضورش بیش از زمان تصویر، اثر می گذارد. شخصیت الی مثل سایه ای باقی می ماند و پرسش هایی درباره مسئولیت جمعی برمی انگیزد.
سینمای مؤلف، بازیگر را مجبور می نماید با متن درگیر شود. باید لایه های شخصیت را کشف کند، نه اینکه صرفاً آن را اجرا کند. این نوع همکاری ها به تثبیت معروفیت هنری او یاری کرد و مخاطب آموخت وقتی نامش در تیتراژ دیده می شود، باید منتظر تجربه ای متفاوت باشد.
در همین دوره بود که موضوع گزیده کاری مطرح شد. او ترجیح می داد کمتر کار کند، اما نقش هایی را بپذیرد که حس کند چیزی برای گفتن دارند. این گزینش سخت، اگرچه فرصت های مالی را کم می نماید، در عوض به ساختن برند هنری او یاری کرد.
5- جسارت در انتخاب نقش ها و عبور از تصویر کلیشه ای
بیوگرافی ترانه علیدوستی وقتی مجذوب کننده تر می شود که به نقش هایی نگاه کنیم که شبیه هم نبودند. پس از همکاری های پیروز با اصغر فرهادی، او وارد دنیا متفاوتی شد که مانی حقیقی خلق می کرد. فضای ابزورد، روایت های غیرخطی و شخصیت هایی که مخاطب را به چالش می کشند. در کنعان و سپس پذیرایی ساده او زنانی را بازی کرد که در مرز اخلاق ایستاده اند. نه قهرمان مطلق هستند و نه ضدقهرمان.
این انتخاب ها تصادفی نبود. ترانه آگاهانه در برابر تثبیت یک تصویر محافظه کارانه مقاومت کرد. بازیگری که همواره آرام، شکیبا یا معصوم دیده می شود در نهایت به تکرار می رسد. نقش های متفاوت یاری کردند تا او ظرفیت های دیگری را تجربه کند.
فیلم شیرین مثال دیگری است. در این فیلم دوربین روی صورت زنان نشسته و واکنش آن ها به داستانی نامرئی را ثبت می نماید. در چنین پروژه ای، بازیگر باید با حداقل ابزار، حداکثر احساس را منتقل کند. تمرینی بسیار سخت که دوباره اهمیت سکوت و درون گرایی بازی او را پررنگ کرد.
از زاویه تحلیلی، این دوره نشان می دهد که او سینما را میدان آزمایش می بیند. جایی برای آزمون فرم ها و روایت ها. و همین رویکرد باعث شد بیوگرافی ترانه علیدوستی فقط به لیست فیلم ها محدود نماند. تبدیل شد به داستان رشد تدریجی سلیقه هنری یک بازیگر.
6- رابطه پیچیده او با تلویزیون و نمایش خانگی
یکی از پرسش های تکراری مخاطبان این است که چرا ترانه علیدوستی در سریال های تلویزیونی بازی نکرد. پاسخ را باید در نوع نگاه او به مدیوم جست وجو کرد. بسیاری از پروژه های تلویزیونی در محدوده ای امن حرکت می نمایند. شخصیت ها کمتر پیچیده اند و امکان تجربه گری محدود است. طبیعی است بازیگری که به نقش های چندلایه عادت نموده، چنین فضایی را کافی نداند.
در عوض، او نمایش خانگی را جدی گرفت. سریال شهرزاد نقطه ای تازه بود. قصه ای عاشقانه در دل تاریخ معاصر که به تدریج تبدیل به پدیده فرهنگی شد. نقش شهرزاد به او فرصت داد رشد شخصیت را در چند فصل نشان دهد. از دختر جوان عاشقی که میان عاطفه و واقعیت گرفتار است تا زنی که تصمیم می گیرد بایستد و هزینه انتخاب هایش را بپردازد.
این نقش سبب شد بیوگرافی ترانه علیدوستی وارد خانه های بیشتری شود. مخاطبانی که شاید سینمای هنری را کمتر دنبال می کردند، با او آشنا شدند و برقراری این ارتباط گسترده، بخش تازه ای به معروفیت او اضافه نمود.
از منظر کاربردی، تجربه شهرزاد نشان داد که نمایش خانگی می تواند پلی باشد میان مخاطب عام و سینمای مؤلف. اگر داستان درست روایت شود و شخصیت ها عمق داشته باشند، فرمت پخش دیگر محدودیت نیست. بلکه بستری برای توسعه دامنه اثرگذاری است.
7- ترجمه، ادبیات و تأثیر آن بر سبک بازیگری
بخش کمتر دیده شده در زندگی حرفه ای ترانه علیدوستی، فعالیت او در ترجمه ادبی است. تسلط به زبان انگلیسی و علاقه به ادبیات باعث شد سراغ ترجمه داستان هایی برود که تمرکز اصلی شان روی روان انسان و جزئیات روابط است.
ترجمه، همان طور که خود او اشاره نموده، تمرینی برای صبر و تماشا جزئیات است. مترجم باید جمله را باز کند، موقعیت را بفهمد و لحن نویسنده را حفظ کند. این فرآیند شباهت زیادی با کار بازیگر دارد. بازیگر هم باید شخصیت را جمله به جمله بخواند، انگیزه ها را کشف کند و لحن درست را پیدا کند.
در نتیجه، ورود به حوزه ادبیات بر بازیگری او تأثیر گذاشت. شخصیت هایی که ترانه اجرا می نماید اغلب لایه های پنهان دارند. بیان احساسات در آن ها به جای فریاد زدن، با حرکت های کوچک و تغییرات ظریف در صدا انجام می شود. این شیوه بیشتر شبیه خواندن از درون است.
افزون بر آن، جایزه ای که برای فعالیت ادبی دریافت کرد، نشان داد که کار او تنها تزیینی یا گذرا نیست. ترجمه برایش شغل دوم نیست. بخشی از هویت فکری او است و این تنوع هویتی، یکی از عناصر مهم در بیوگرافی ترانه علیدوستی به شمار میرود.
8- کنشگری اجتماعی، سوءبرداشت ها و مرز باریک میان هنر و جامعه
ترانه علیدوستی در سال های اخیر علاوه بر بازیگری، در بعضی موضوعات اجتماعی نیز موضع گیری نموده است. برای بخشی از جامعه، این حضور نشانه مسئولیت پذیری است. برای عده ای دیگر، پرسش برانگیز.
واقعیت این است که چهره های هنری، هم فرصت دارند و هم محدودیت. وقتی نظر می دهند، صداشان بلندتر شنیده می شود. اما همزمان در معرض قضاوت شدید نیز قرار می گیرند. در خصوص ترانه، بعضی سوءبرداشت ها درباره دیدگاه های شخصی یا شرایط سلامت او شکل گرفت. بخشی از این سوءبرداشت ها ناشی از فضای شبکه های اجتماعی است که خبر را سریع تر از تحلیل منتشر می نماید.
از نگاه تحلیلی، مهم است این پدیده را نه فقط به یک فرد، بلکه به رابطه میان هنر و جامعه نسبت دهیم. هرچه نقش هنرمندان در زندگی فرهنگی مردم پررنگ تر شود، انتظار پاسخگویی از آن ها نیز افزایش می یابد. بیوگرافی ترانه علیدوستی نمونه ای از همین تنش است. زندگی شخصی، انتخاب های هنری و موضع گیری های اجتماعی در هم تنیده می شوند و تصویری پیچیده می سازند.
شناخت این پیچیدگی یاری می نماید قضاوت ها محتاط تر و منصفانه تر باشد. زیرا زندگی هنری هیچ بازیگری را نمی توان تنها با یک نقش یا یک موضع خلاصه کرد.
9- مسیر تازه در سال های اخیر؛ از فروشنده تا برادران لیلا
او به جای تکرار پیروزیت های گذشته، کوشش نموده سطح سختی نقش ها را بالاتر ببرد. در فروشنده با شخصیتی روبه رو هستیم که در برابر یک واقعه تراژیک قرار می گیرد و مجبور است میان سکوت، بیان حقیقت و حفظ زندگی مشترک یکی را برگزیند. بازی او در این فیلم، به جای نمایش بیرونیِ درد، بر جزئیات درونی تکیه می نماید. لرزش های کوتاه صدا، مکث ها و نگاه های ناتمام، تصویری واقعی تر از زنی آسیب دیده می سازد.
پس از آن، پروژه هایی مانند اورکا، تفریق و برادران لیلا نشان دادند که ترانه هنوز از امتحان کردن فرم های نو نمی ترسد. در این آثار، او بیشتر با موقعیت های اجتماعی پیچیده درگیر می شود. شخصیت هایی که میان فشارهای خانوادگی، مالی و فرهنگی قرار دارند و باید تصمیمی بگیرند که نه کاملاً درست است و نه کاملاً غلط.
این دوره از کارنامه اش یک نکته مهم را روشن می نماید. ترانه علیدوستی علاقه دارد نقش هایی را بازی کند که پرسش ایجاد می نمایند. پرسش درباره قدرت، عدالت، اخلاق و مرزهای مقاومت. چنین نقش هایی اگرچه مخاطب را به آرامش فوری نمی رسانند، اما در فکر باقی می مانند و گفت وگو می سازند.
از این زاویه، بیوگرافی ترانه علیدوستی تبدیل به مطالعه ای درباره رشد تدریجی یک بازیگر می شود. بازیگری که هر مرحله از زندگی اش را به سکویی برای یادگیری بیشتر بدل نموده است.
10- حضور بین المللی و تأثیر جوایز بر تصویر عمومی
جوایزی که ترانه علیدوستی دریافت نموده، تنها مجموعه ای از تندیس ها نیست. آن ها سیگنالی به سینمای ایران و مخاطبان دنیای اند که نشان می دهد یک بازیگر می تواند در عین وفاداری به ریشه های بومی، زبانی دنیای خلق کند. دریافت جایزه در جشنواره های معتبر و حضور در پروژه هایی که مسیرشان به محافل بین المللی کشیده شد، نام او را فراتر از مرزهای جغرافیایی برد.
این حضور، دو پیامد مهم داشت. نخست اینکه نقش های جدی تری برایش مطرح شد و کارگردانان متوجه شدند با بازیگری روبرو اند که می تواند مسئولیت نقش های سخت را بپذیرد. دوم اینکه نگاه مخاطب داخلی به او تغییر کرد. بسیاری احساس کردند ترانه دیگر فقط ستاره محبوب نیست، بلکه نماینده بخشی از توان هنری سینمای ایران در دنیا است.
البته معروفیت دنیای همواره آسان نیست. هر حرکت هنرمند زیر ذره بین می رود و کوچک ترین تصمیم می تواند به بحثی بزرگ تبدیل شود. اما در مجموع، جوایز و حضورهای خارجی یاری کردند تا تصویری دقیق تر از ظرفیت های او شکل بگیرد. تصویری که ترکیبی است از حرفه ای گری، نظم کاری و تمایل به تجربه.
این بخش از بیوگرافی ترانه علیدوستی به ما یادآوری می نماید که پیروزیت بین المللی نتیجه یک اتفاق ناگهانی نیست. حاصل انتخاب های پیوسته، پشتکار و اعتماد به فرآیند رشد است.
11- شیوه بازیگری؛ از واقع گرایی تا کم گوییِ پرمعنا
اگر بخواهیم یک ویژگی مشترک در اغلب نقش های ترانه علیدوستی پیدا کنیم، شاید بتوان آن را کم گوییِ پرمعنا نامید. در بسیاری از آثار، شخصیت هایی که او بازی می نماید نه با فریاد، بلکه با سکوت های دقیق خود حرف می زنند. این روش به بازیگری نزدیک است که به واقع گرایی (Realism) گرایش دارد.
در چنین روشی، بازیگر به جای آنکه احساس را اغراق کند، شرایط را زندگی می نماید. مخاطب احساس می نماید با یک انسان واقعی روبه روست که گاهی سردرگم می شود، گاهی اشتباه می نماید و گاهی تصمیمی می گیرد که نتیجه اش دردناک است. این نگاه، برخلاف کلیشه های رایج، از شخصیت ها قهرمانان دست نیافتنی نمی سازد. آن ها را به ما نزدیک تر می نماید.
به علاوه، تجربه ترجمه و پرداختن به ادبیات باعث شده ترانه در تحلیل متن دقیق تر باشد. او اغلب درباره انگیزه های شخصیت، پیشینه فکری او و روابطش با دیگران فکر می نماید. همین تحلیل به بازی هایی منسجم تر و قابل فهم تر منجر می شود.
از دیدگاه آموزشی، بیوگرافی ترانه علیدوستی می تواند برای دانشجویان بازیگری مثال جالبی باشد. اینکه چگونه ترکیب مطالعه، تمرین و انتخاب های هوشمندانه، به تدریج سبک شخصی یک بازیگر را می سازد. سبکی که بدون نمایش اغراق آمیز، عاطفه را منتقل می نماید.
12- آینده مسیر؛ توسعه نقش ها یا تمرکز بر کیفیت؟
پرسشی که امروز درباره ترانه علیدوستی مطرح می شود این است که مسیر آینده او چگونه خواهد بود. آیا به سمت پروژه های پرمخاطب تر می رود یا همچنان بر نقش های گزیده تمرکز می نماید. پاسخ قطعی وجود ندارد، اما خط روند گذشته نکات راهگشا دارد.
ترانه در طول سال ها نشان داده که برای کیفیت، ارزش ویژه ای قائل است. او نمی خواهد در همه جا حضور داشته باشد. ترجیح می دهد زمانی سر صحنه برود که نقش، حرف تازه ای برایش داشته باشد. همین نگاه سبب می شود هر حضور او برای مخاطب مهم به نظر برسد.
از سوی دیگر، فضای فراوری محتوا در ایران و دنیا در حال تغییر است. پلتفرم های آنلاین، سریال های چندفصلی و پروژه های مشترک، فرصت های تازه ای ایجاد نموده اند. اگر این فضا بتواند آزادی خلاقه بیشتری فراهم کند، احتمالاً شاهد حضور او در پروژه هایی خواهیم بود که میان هنر و مخاطب عام پل می زنند.
در نهایت، آینده بیوگرافی ترانه علیدوستی بیش از هر چیز به گزینه ای برمی شود که او همواره انتخاب نموده است. انتخاب فکر کردن پیش از تصمیم. و این ویژگی، خود نشانه ای از بلوغ هنری اوست.
جمع بندی پایانی
بیوگرافی ترانه علیدوستی روایت رشد تدریجی است. او از یک نوجوان با استعداد شروع کرد و در هر مرحله، مهارتی تازه به جعبه ابزارش اضافه نمود. تئاتر به او صبر و تمرکز آموخت. سینمای مؤلف به عمق روانشناختی نقش ها علاقه مندش کرد. ترجمه، نگاهش را دقیق تر و جزئی نگرتر ساخت. و کنشگری اجتماعی به او نشان داد که هر تصمیم هنرمند، بازتابی خارج از سالن سینما هم دارد.
ترانه در طول مسیر، از کلیشه ها فاصله گرفت و به جای تکرار نقش های آماده، در پی تجربه های سختتر رفت. همین گزیده کاری باعث شد نامش با کیفیت بازیگری گره بخورد. پیروزیت های بین المللی نیز نشان داد که صداقت در بازی می تواند مخاطبی دنیای پیدا کند.
امروز وقتی از بیوگرافی ترانه علیدوستی سخن می گوییم، تنها درباره یک بازیگر حرف نمی زنیم. درباره هنر انتخاب، معنا دادن به نقش ها و توان ایستادن پای باورها صحبت می کنیم. آینده او هرچه باشد، مسیری که طی نموده الگویی از پیوند هنر، تعهد و اندیشه را پیش چشم ما می گذارد.
پرسش های متداول درباره ترانه علیدوستی
ترانه علیدوستی چرا کمتر فیلم بازی می نماید؟
زیرا اغلب نقش ها را با دقت انتخاب می نماید و ترجیح می دهد پروژه ای را بپذیرد که از نظر هنری برایش چالش داشته باشد. این گزیده کاری بخشی از سبک کاری اوست.
آیا فعالیت های ادبی روی بازیگری او تأثیر داشته است؟
بله. تجربه ترجمه باعث شده لحن متن و انگیزه شخصیت ها را عمیق تر تحلیل کند. همین موضوع به بازی هایی منسجم تر و ظریف تر منجر شده است.
چرا در سریال های تلویزیونی حضور ندارد؟
به نظر می رسد محدوده خلاقیت در تلویزیون برای نوع نقش هایی که دوست دارد محدود است. او فضای نمایش خانگی و سینما را برای تجربه گری مناسب تر می بیند.
آیا ترانه علیدوستی فقط در نقش های جدی پیروز است؟
بیشتر نقش های شناخته شده اش جدی بوده اند، اما کارنامه او نشان می دهد توانایی حرکت میان ژانرهای متفاوت را دارد. آنچه برایش مهم تر است کیفیت داستان و شخصیت است.
چرا نام او در بحث های اجتماعی زیاد دیده می شود؟
به علت اینکه گاهی درباره مسائل عمومی نظر داده است. این موضوع هم فرصت دیده شدن فراهم می نماید و هم حساسیت ها را افزایش می دهد، بنابراین واکنش ها همواره یکسان نیست.
دکتر علیرضا مجیدی
پزشک، نویسنده و بنیان گذار وبلاگ خبرنگاران
دکتر علیرضا مجیدی، نویسنده و بنیان گذار وبلاگ خبرنگاران .
با بیش از 20 سال نویسندگی ترکیبی مستمر در زمینهٔ پزشکی، فناوری، سینما، کتاب و فرهنگ.
باشد که با هم متفاوت بیاندیشیم!
دربارهٔ علیرضا مجیدی در خبرنگاران