یکسال زندگی در فضا بر این فضانورد چگونه گذشت؟ - دنیای راه راه

طبق نتایج به دست آمده اسکات تغییراتی را از سر میگذراند که مارک تجربه نمیکند. بسیاری از این تغییرات به محض بازگشت اسکات به زمین از میان رفتند. حضور طولانی مدت و رژیم غذایی فضایی به گفته محققین تغییراتی غیر منتظره را به وجود آورده است که البته و خوشبختانه از نظر بالینی منجر به خطر چشمگیری برای سلامتی وی نشده اند.

بدن بی وزنی را حس میکند و به آن واکنش نشان میدهد و خاصیتی تهاجمی پیدا میکند. مایعات بدن به راحتی شناور میشوند و سینوس ها بسته شده و صورت حالتی پف نموده پیدا میکند. استخوان ها که فارغ از تحمل وزن بدن شده اند لاغر میشوند و ماهیچه ها نیز به همین صورت ضعیف میشوند. تخم چشم به دلیلی که هنوز هم در دست بررسیست ورم میکند. از سر تا نوک انگشتان در معرض تابش های غیر زمینی قرار گرفته و بیش از پیش در معرض سرطان قرار میگیرند.

تنها عضوی از بدن که این مکان را میپسندد گویا مغز است که به هر حال در حال پردازش منظره های زیبای سیاره درخشان زمین است. از معلق بودنی که به وسیله میکروگرانش برایش فراهم شده لذت میبرد و حداقل سعی میکند تا شگفتی بودن در فضا را دریابد.

دانشمندان انتظار بعضی از تغییرات مشاهده شده در اسکات را داشته اند. بعضی از این تغییرات به هیچ وجه دراماتیک تر از تغییراتی که با اضطراب مرتبطند نیستند.

با وجود تمامی متغیر هایی که هرکدام میتوانند دلیل یک تغییر باشند تعیین دقیق یک دلیل تقریبا غیرممکن است. محققان نمیتوانند بدانند که دلیل این تغییرات چیست، میکروگرانش، فعالیت های رادیواکتیو، نبود جریان هوا، اختلالات خواب، رژیم غذای خشک و یخ زده یا اضطراب زندگی در یک لوله فلزی؟

بعضی از پرسش برانگیزترین تغییرات در سطوح کروموزومی اتفاق افتاده اند، در بیت های محافظ پایانه کروموزوم ها که فراوری دو سلول مشابه هنگام تقسیم یک سلول را تضمین میکنند.

این کلاهک ها که با عنوان تلومر شناخته میشوند در نتیجه اضطراب کوتاهتر میشوند و این همان چیزیست که محققین انتظار آن را میکشیدند. اما با کمال تعجب مشاهده شد که تلومر های آقای کلی بلندتر شده اند. ممکن است فکر کنید که آقای کلی با داشتن این تلومر های قویتر عمر طولانی تری خواهد داشت، اما روی دیگر سکه این است که این موضوع خطر ابتلا به سرطان را افزایش میدهد.

بیشتر این تلومر ها پس از بازگشت اسکات به زمین به حال سابق بازگشتند، اما اندازه تلومر های کوتاه او نسبت به قبل از شروع ماموریتش بیشتر شده است و این واقعیت وی را در معرض پیری زودرس قرار میدهد. محققان در ژن های وی با چند سورپرایز نیز روبرو شدند. روی زمین تغییرات در رفتار ژن ها در پاسخ به تغییرات در فعالیت های روزمره به وقوع میپیوندند؛ مثلا تغییر در خواب یا رژیم غذایی که در خصوص مارک مشاهده شده است. اما تغییرات شکل ژن های اسکات بسیار متفاوت بودند و اندازه این تغییرات نیز دانشمندان را متحیر کرد؛ مخصوصا ژن های میتوکوندریال که عامل فراوری انرژی اند و ژن های مرتبط با سیستم ایمنی بدن. بیش از 90 درصد این ژن ها به محض بازگشت به زمین به حالت سابق بازگشتند، البته این به آن معنا نیست که مابقی جهش یافته اند. محققان بعلاوه متوجه تغییراتی در مکانیزم مورد استفاده سلول ها برای کنترل شکل ژن ها شدند که به دلیل اندک بودن این تغییرات اهمیتی برای آن قائل نشدند.

دانشمندان هنوز نمیدانند که تغییرات مشاهده شده مثبت هستند یا منفی، خوبند یا بد، این تغییرات میتوانند تنها ناشی از پاسخ بدن به تغییر شرایط محیط باشند، اما به هر حال ژن ها آشفته شده اند و محققان در پی چرایی این آشفتگی و مدت زمان پایداری آشفتگی میباشند.

مانند دیگر فضانوردانی که مدتی را در فضا میگذرانند عصب شبکیه اسکات ضخیم تر شد، اما اینکه این تغییر باعث تاثیر بلند مدت در بینایی وی میشود یا خیر هنوز تعیین نیست. یک نمونه از باکتری های موجود در معده اسکات افزایش پیدا کرد و یکی دیگر کاهش، نرخ این باکتری ها نیز پس از بازگشت به زمین به حالت سابق بازگشت و دلیل آن به صورت راز به جای مانده است.

توانایی های فکری وی که در طول ماموریت افزایش پیدا نموده بودند پس از بازگشت به شدت کاهش پیدا کرد و هرگز به سطح قبل از سفر نرسیدند. دانشمندان میگویند که ممکن است بازگشت ناگهانی به گرانش سطح زمین یا ارتباط بیشتر با افراد بیشتر نسبت به فضا دلیل این کاهش قدرت فکر باشد.

اسکات کلی در سال 2016 و یک ماه پس از بازگشت به زمین بازنشسته شد. گاهی اوقات پاهایش میلرزند، مفاصلش درد میکنند و در صورتش احساس سوزش میکند. اسکات در این باره میگوید: حتی پس از یکسال که از بازگشتم میگذرد هنوز هم احساس طبیعی و نرمال بودن نمیکنم. در فضا همواره احساسی غیر عادی برای من رخ میداد. احساسی که لزوما ناراحت کننده نبود، اما به هر حال فضاست و محیطی متفاوت.

منبع: theatlantic

پ