ایران؛ 18 امین کشور ثروتمند در دنیا، رتبه آخر حال خوب!
به گزارش دنیای راه راه، در همین ابتدای مقاله، شما را دعوت می کنیم به توجه! توجه به اعدادی که ممکن است کشورها سالها برای رسیدن به آن کوشش نمایند و اکنون در اختیار کشور ماست. اینکه چرا این اعداد در زندگی مردم نمود پیدا نمی کند، مسئله ای است در این مقاله به بخشی از پرداخته شده است.
ایران 18امین کشور برتر جهان از نظر اندازه اقتصاد (GDP) است. کشوری که سال هاست اقبالی برای سرمایه گذاری خارجی نداشته و با سندرومی به نام تحریم دست و پنجه نرم میکند. برای همین عدد میتوان ساعت ها بحث کرد. این اندازه از اقتصاد حدود 3 برابر کشور سنگاپور و سوئد و تقریبا برابر با کاناداست. جمعیت ایران حدود 82 میلیون نفر است که بیش از 62 میلیون جمعیت فعال (بر مبنای استفاده از اینترنت) دارد. این عدد به معنای 17امین جمعیت جهانست که اگر کشورهای همجوار ایران مثل پاکستان، عراق، ترکیه، تایلند و امارات که با آن ها مراوده های اقتصادی دارد هم در محاسبه گنجانده گردد، با 568 میلیون جمعیت شناور، با سومین جمعیت جهان روبرو هستیم. نسبت فراوری ناخالص داخلی که به طور خلاصه میتوان گفت از تقسیم ثروت کل (GDP) به جمعیت حاصل میگردد، 20885 دلار است. این عدد از متوسط جهانی بالاتر است. این یعنی حال مردم ایران باید از متوسط جهان بهتر باشد. تا به اینجا متوجه شدیم که منابع اقتصادی ایران به اندازهای هست که ظرفیت عظیم و قدرتمند شدن را ما بدهد. با این حال چرا مردم کشور این حضور این اعداد را در زندگی خود احساس نمی نمایند؟
در سال 98، مابهالتفاوت درآمد و هزینه 5 دهک از خانوار شهری ایران، منفی بوده است. این یعنی بیش از نصف مردم ایران، نتوانستند به اندازه خرج خودشان، دخل داشته باشند.
حلقه گمشده این اعداد و ارقام، بهره وری اقتصاد است. در اصل چیزی که باعث شده تا مردم ایران روزبه روز فقیرتر شوند، کاهش بهرهوری در اقتصاد است. همانطور که در شکل زیر مشاهده می کنید، افزایش بهره وری فراوری به افزایش حجم فراوری می انجامد. زمانی که حجم فراوری افزایش یابد با کاهش قیمت روبرو خواهیم شد و این یعنی مصرف و رفاه بیشتر و به دنبال آن پس انداز بیشتر؛ در ادامه نرخ بهره کمتر خواهد شد و تامین اقتصادی و به طبع آن تزریق نقدینگی به فراوری ساده تر خواهد بود. این چرخه به چرخه بهره وری شهرت دارد.
اگه بخواهیم این چرخه را بهبود دهیم باید به دنبال یک سری شاخص باشیم که در جهان به عنوان شاخص رقابتپذیری شناخته شده است. این شاخص، 12 فاکتور دارد که عبارتند از:
اندازه بازار، تورم و پویایی بدهی، بازار محصول، پویایی کسب و کار، تامین اقتصادی، نهادها، مهارت، تکنولوژی، زیرساخت اینترنتی و حمل و نقل، امید به زندگی، همگرایی علم و صنعت و نهایتا بازار کار؛ از نظر شاخص رقابتپذیری، ایران در رتبه 99 از 145 کشور است.
درصد اهمیت این فاکتورها، در رشد شاخص رقابت پذیری متفاوت است. نکته جالب توجه اینجاست که تکنولوژی در رشد این شاخص اهمیت چندانی ندارد. چند سالی است که شرکت های نوآور و دانش بنیان دست به کار شده اند و برای پویایی و بهره وری بیشتر فراوریات کوشش مینمایند. تحقیقات نشان میدهد که بیشتر استارت آپ ها، فاکتور بازار محصول و پویایی کسب و کار را هدف گرفته اند، در حالی که این فاکتور در رشد شاخص رقابت پذیری تنها 11 درصد نقش ایفا می کند. البته برخی از این شرکت ها همپوشانی دارند و چند حوزه را دربرمی گیرد.
در حوزه هایی مثل زیرساخت، همگرایی علم و صنعت، نهادها، تامین اقتصادی چراغهای بسیار کمی روشن شده است و کار بسیار زیادی می طلبد. در حالی که پتانسیل رشد به شدت بالاست. سامانه مدیریت ثروت مانو این مسئله را در نظر گرفته است و حوزه کاری خود را طوری انتخاب نموده است که سه حوزه تامین اقتصادی، تورم و پویایی بدهی و امید به زندگی و مهارت را پوشش دهد.
در یک سال گذشته، مانو توانسته است 500 میلیارد تومان دارایی کاربرانش را افزایش دهد (امید به زندگی)، بیش از 1200 میلیارد تومان به فراورینماینده تزریق نموده است (تامین اقتصادی) و از راهنمایی حداقل 3000 میلیارد تومان پول به بازارهای غیرمولد جلوگیری نموده است (کاهش تورم). مانو همیشه به دنبال این بوده است که چراغ هایِ درست را روشن کند.
منبع: فرارو