خشم فمینیست ها و خنده های فیفا - دنیای راه راه

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران،فوتبال اصولا جایی در کانادا ندارد و هاکی روی یخ و گاهی بسکتبال تنها دل مشغولی مردم از جنس ورزش هستند، هر چند ورزشهای پایه همچون دو و میدانی و شنا مانند بیشتر کشورهای اروپایی در آمریکا و کانادا نیز از دیر باز مورد حمایت مردم بوده و هواداران مخصوص به خود را دارند.

کانادا از لحظه رسمی شدن میزبانی خود برای جام جهانی زنان در سال 2015 با چالش های جدی روبرو شد، یکی از مهترین این چالش ها وضعیت آب و هوا و نوع چمن استادیوم های این کشور بود، البته مشکل سرما و یخبندان منطقه کبک و مونترال بزرگ را در بخش هایی همچون ونکوور یا تورنتو مشاهده نمی کنید اما در کل باید پذیرفت که کانادا کشوری سرد است و زمستان طولانی آن، به راحتی حریف تابستان واقعی (دو هفته) و بهار واقعی (یک ماه) و پاییز بی رمق و زمستان گونه اش می شود. شهر بزرگی چون مونترال به خصوص در تابستان مملو از پارک های زیبا و زمین های هموار و چمن است اما چمنی که فیفا قبول دارد تفاوت های زیادی با چمن مورد قبول مردم خواهد داشت. در شرایطی که استفاده از چمن مصنوعی در جام جهانی فوتبال مرسوم نبوده است، این موضوع جنجال بزرگی را در جریان برگزاری جام جهانی زنان در کانادا ایجاد کرده است.

حاشیه هم در این جام، کم نبوده، ماجرای اعتراضات مبهم و عجیب و غریب فمینیستی تمام نشده بود که قصه کسری بودجه کانادا در بخش ورزش پیش آمد. این اخبار شاید طبیعت چنین رخدادی، آن هم در آمریکای شاقتصادی باشد؛ اما موضوع چمن مصنوعی با سایر خبرها فرق می کرد و زمینه ساز سروصدای زیادی شد.

قضیه از زمانی جدی شد که روزنامه لوپرس مونترال، وضعیت کانادا را با قطر مقایسه کرد و نوشت: اگر کانادا به خاطر بدی آب وهوا به چمن مصنوعی روی آورده و دلیلش هم به نظر منطقی است، پس چرا همین دلیل از سوی قطر از دید خود کانادا کاملاً غیرمنطقی است؟

جالب اینجا است که بزرگ ترین معترض به چمن های مصنوعی کانادا در میزبانی جام جهانی 2015 آمریکا است. این در حالی است که بسیاری گمان می کردند آمریکا از حامیان بی چون وچرای کانادا در این میزبانی باشد. ماجرای اعتراض به چمن های مصنوعی البته تنها چند روز دوام داشت و بعدها مشخص شد خرید آن به جای آمریکا از چند کشور اروپایی باعث شده تا آمریکا از دست شریک تجاری خود دلخور باشد.

خشم فمینیست ها و خنده های فیفا

به گزارش مشرق، در شهر مونترال به عنوان پایتخت تمام فمینیستی ایالت شرقی کبک کانادا حداقل 12 انجمن فعال و دارای بودجه رسمی در زمینه حمایت از حقوق زنان با خطوط کاملا پررنگ فمینیستی حضور دارند. در این جامعه جمعیت قابل توجهی از مردان نیز تفکرات نزدیک به فمینیسم دارند و این البته برای مردان خاورمیانه ای، آسیای جنوب شرق یا آمریکای جنوبی چندان قابل هضم نیست.

در چنین شرایطی فرایند تماشای رقابتی به نام جام جهانی زنان برای این جامعه کمی عجیب و مملو از سوالات بدون جواب خواهد بود. یکی از این سوالات که البته با پاسخ فیفا همراه نبوده است این که چرا حامیان اقتصادی فیفا در جام جهانی زنان حداقل دو برابر حامیان اقتصادی فیفا در جام جهانی مردان سرمایه گذاری کرده اند؟ علت این امر چیزی به غیر از بیشتر دیده شدن نیست و موضوع ناراحت کننده برای فمینیست های از همه جا رانده و از همه جا مانده کانادا این است که چرا فوتبال زنان بیشتر دیده می شود و مگر فرقی بین زن و مرد وجود دارد؟ اگر علاقه به فوتبال همه ماجرا است پس چرا بیش از هشتاد درصد بلیت های رقابت های جام جهانی زنان را مردان خریداری کرده اند؟

جمعیتی از زنان فمینیست در خیابان های اطراف محل برگزاری قرعه کشی دست به اعتراض شده بودند و برای مردم معمولی این سوال پیش آمد که این زنان دقیقا به چه چیزی معترض هستند؟ نظر اغلب این معترضان درباره برگزاری جام جهانی زنان این است که این جام کاملا یک ویترین بین المللی است و فیفا بیشترین سود اقتصادی را در این میان به جیب می زند و از جایگاه زنان بهره برداری غیرورزشی می کند. این زنان معترض به این موضوع بیشترین اعتراض را به این مورد دارند که چرا از هر تیمی یک یا چند بازیکن ملی پوش در تبلیغات بازرگانی و شوهای برگزارشده در حاشیه جام جهانی شرکت دارند و هر لباسی را که فیفا برای آن مراسم در نظر گرفته بر تن می کنند؟ چرا در این مراسم حضور آقایان همیشه چند برابر خانم ها است؟!

در سال 1894 اولین باشگاه فوتبال زنان بانام British Ladies Football Club در انگلستان تأسیس شد. یک سال بعد چند تیم دیگر در این کشور فعال شدند که در حضور هزاران تماشاگر مسابقه برگزار می کردند. حتی در زمان جنگ جهانی اول نیز بازی های متعددی میان تیم های مختلف زنان برگزار شد که درآمد آن صرف امور خیریه می شد.

در سال 1921، حدود 150 تیم فوتبال زنان در انگلیس به ثبت رسیده بود. معروف ترین و پیروز ترین آن ها تیمDick Kerr Ladies F.C. بود که در سال 1917، بنیان گذاری شده بود. زنانی که در این تیم توپ می زدند، همگی کارگر کارخانه ماشین سازی و مهمات سازی Dick Kerr بودند. این تیم نه تنها به مصاف دیگر تیم های فعال در انگلیس می رفت، بلکه بازی هایی برابر رقبای خارجی نیز انجام می داد. بعد از جنگ جهانی اول و بازگشت مردان از جبهه های جنگ، اهمیت بازی های خیریه و پر تماشاگری که از طرف تیم های فوتبال زنان برگزار می شد، روزبه روز کاهش یافت. سرانجام در سال 1921 میلادی، فدراسیون فوتبال انگلیس از باشگاه ها خواست که از فعالیت های زنان در این عرصه پشتیبانی نکنند. درخشش فوتبال زنان پس از این فراخوان به طور چشم گیری کم رنگ شد.

در کنار انگلیس، فرانسه نیز از کشورهایی بود که در آن کشور زنان، علیرغم مخالفت های مردان، این امکان را یافتند که پا به میدان بگذارند. در سال 1917 برای نخستین بار در فرانسه یک مسابقه فوتبال بین دو تیم زنان انجام گرفت و این سرآغازی بود برای تشکیل تیم های بیشتر. در بین سال های 1920 تا 1930 نه تنها تورنمنت های مختلفی در داخل فرانسه برگزار می شد، بلکه دیدارهایی نیز میان تیم های فوتبال انگلیس و فرانسه صورت می گرفت. تیم های فوتبال زنان در فرانسه تا سال 1933 تحت پوشش فدراسیون تربیت بدنی زنان فرانسه قرار داشتند و ازآن پس فدراسیون فوتبال زنان فرانسه، وظیفه نظارت و سازمان دهی را بر عهده گرفت.

اکنون به نظر می رسد، انجمنهای دفاع از حقوق زنان در سراسر جهان با چالشی جدی روبرو شده و این مراکز مردم نهاد در برزخی تناقضها به دام افتاده اند، از طرفی ورزش حق هر انسان است و جام جهانی در هر رشته ورزشی ربطی به جنسیت ندارد و از طرف دیگر همین سازمانهای مردم نهاد متوجه می شوند که تماشاگران رقابت های زنان بیشتر مردان هستند تا خود زنان و لباس هایی که فدراسیون های جهانی در هر رشته ورزشی برای تیمهای بانوان طراحی می کنند مشخصا برای انتشار جذابیتهای جنسی است تا زیبایی های ورزش.

منبع:مشرق

خبرنگاران: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای بازنشر می شود.

بازگشت به صفحه سایر رسانه ها