کرونا چقدر ما را صبورتر کرده است؟ - دنیای راه راه

این ها حرف های کسی است که صابون کرونا به تنش خورده و حالا به گفته خودش نگاهش به زندگی تغییر کرده است. مرد جوان ادامه می دهد: من همیشه در حال بدو بدو بودم. برای هرکاری عجله داشتم و همه اش هم فکر می کردم وقت کم می آورم. می گفتم 24 ساعت شبانه روز برایم کم است.

به خاطر کارم همیشه درگیر بودم و بیشتر وقت ها از خوابم می زدم. همیشه خسته بودم و با این حال از خودم راضی نمی شدم و فکر می کردم از برنامه هایم عقب هستم. برای 20 سال آینده ام برنامه ریزی کرده بودم. وقتی به کرونا مبتلا شدم انگار ناگهان پرده ای از جلوی چشمم کنار رفت. اولش خیلی اهمیت ندادم و گفتم دو روزه خوب می شوم، اما وقتی رفته رفته حالم بدتر شد و احساس ناتوانی کردم فهمیدم که شوخی بردار نیست.

توان این را نداشتم که دو قدم راه بروم چه برسد به اینکه آن همه کار را انجام دهم. فکر مرگ هم توی سرم می چرخید و اینکه اگر بمیرم چقدر باخته ام، چون به خودم سخت گرفته ام و فشار زیادی را به خاطر کار تحمل کرده ام و هیچ برنامه لذت بخشی در زندگی ام نداشته ام. آن روز ها خیلی به این چیز ها فکر می کردم و تصمیم گرفتم اگر خوب شوم سبک زندگی ام را عوض کنم. واقعاً هم این کار را کردم. فکر کردم درآمد نسبتاً خوبی دارم و دلیلی ندارد برای بیشتر از آن، اینقدر به خودم فشار بیاورم. از سرعتم کم کردم و رفته رفته دیدم آدم صبورتری شده ام و آرامش بیشتری دارم.

لیدا که فعال اجتماعی است هم از تغییراتی می گوید که به خاطر کرونا در رفتارش ایجاد شده است: من فکر می کنم این بیماری همان طور که سبک زندگی ما را عوض کرد، در سبک رفتاری ما هم تغییر ایجاد کرده است. اوایل می گفتیم این بیماری بزودی تمام می شود و یک جوری در حالت انتظار بودیم، اما مدتی که گذشت متوجه شدیم که این بیماری با ما هست و باید خودمان را با آن تطبیق دهیم. اگر برنامه هایی برای خودمان می چیدیم همه اش به تعویق می افتاد و سعی می کردیم خودمان را منعطف کنیم.

این منعطف شدن به معنای صبوری کردن بود. آن انکاری که اوایل وجود داشت و مثلاً می گفتیم نه مگر می شود اینجوری زندگی کرد، جای خودش را به صبر داد. آدم ها در این جور مواقع سعی می کنند خودشان را با شرایط وفق دهند و به اصطلاح با آن کنار بیایند و صبورتر شوند. وقتی آدم چیزی را می پذیرد طبق همان هم برنامه ریزی می کند.

همه ما درگیر سرعت زندگی مدرن بودیم و این به خاطر کار هایی بود که باید روزانه انجام می دادیم، اما به خاطر کرونا خیلی از این کار ها حذف شد مثلاً خیلی از کسانی که دورکار شدند، قبلاً وقت زیادی را در ترافیک می گذراندند. به این ترتیب خیلی کار ها حذف شد و مردم فرصت پیدا کردند کارهایشان را آرام تر و با طمأنینه تر انجام دهند.

حتی در کار های خانه هم این مسأله خودش را نشان می دهد. همین طور آدم ها برای خودشان فعالیت های جدید ایجاد کردند مثل اینکه کتاب بخوانند و کار هایی را با حوصله انجام دهند. می توانم بگویم کرونا ما را علاوه بر صبورتر، باگذشت تر هم کرده است. اینکه می بینیم ویروسی می تواند دوهفته ای کار آدم را تمام کند باعث می شود نسبت به هم گذشت و مهربانی بیشتری داشته باشیم.

زندگی در دوران کرونا به ما فهماند که هیچ چیز قابل پیش بینی نیست. مثلاً اگر قبلاً کل سال را کار می کردیم به امید اینکه یک هفته سفر دلخواه خودمان را داشته باشیم، الان می بینیم که برای همان سفر کوتاه هم باید صبر کنیم و این صبر معلوم نیست تا کی ادامه داشته باشد.

مرجان از جمله آدم هایی است که عجول بودن را از صفات خودش می داند، اما حالا به نظر خودش دیگر مثل قبل نیست و رفته رفته دارد آرام تر می شود. من اصلاً صبر نداشتم، برای هیچ کاری. یعنی اگر به من می گفتند تا فردا منتظر بمان که فلان کار را بکنیم آنقدر روی اعصابم می رفت که نمی توانستم تا فردا صبر کنم. زندگی برایم بیشتر شبیه مسابقه شده بود؛ مسابقه با خودم.

حتی در کار های معمول روزانه ام هم این عجله دیده می شد. مثلاً وقتی می خواستم غذا درست کنم سراغ غذایی می رفتم که زود آماده شود و کار های خانه را هم با همین سرعت انجام می دادم، چون حوصله نداشتم خیلی روی این کار ها وقت بگذارم. کتاب بیشتر از 150 ورق نمی توانستم دست بگیرم، چون عجله داشتم زودتر تمام شود. خلاصه اینکه زندگی را زیادی سخت گرفته بودم. من از جمله افرادی هستم که از اول کرونا دورکار شدم، چون کارم جوری است که نیازی به حضور فیزیکی ام نبود. این قضیه خیلی به مذاقم خوش نیامد، چون به آن شکل زندگی عادت کرده بودم.

عادت داشتم هر روز ساعت 6 بیدار شوم و بدو بدو کارهایم را انجام دهم تا راه بیفتم و از کرج به تهران و محل کارم برسم. با این همه همیشه هم وقت کم می آوردم و کسرکار می خوردم. آدم حتی به شرایط بد هم عادت و فکر می کند به آن خو گرفته است. من هم خیال می کردم این مدل زندگی بهتر و سرزنده تر است. توی خانه کلافه شده بودم و نمی دانستم با وقت اضافه ام چه کار کنم. کم کم دیدم دارم عوض می شوم.

حتی وقتی غذا درست می کنم وقت بیشتری می گذارم و از آشپزی لذت می برم. همین طور اوقاتی از روز را به کار هایی اختصاص می دهم که قبلاً انجام نمی دادم. حتی نیم ساعت نیم ساعت با مادرم تلفنی صحبت می کنم و این قبلاً سابقه نداشت. در کل حالا می بینم که فرق کرده ام و می توانم بگویم صبر و حوصله ام بیشتر شده. نمی دانم اگر کرونا تمام شود دوباره به سبک و سیاق قبل برمی گردم یا نه؟

کرونا یک توقف در جریان عادی زندگی بود و باعث شد جلوی آن شتاب معمول گرفته شود. این را محمد می گوید و ادامه می دهد: درست است که طولانی شدن این دوره ما را کلافه کرده، اما اگر از دور به ماجرا نگاه کنیم متوجه می شویم که این توقف لازم بود تا بنشینیم و به یک چیز هایی فکر کنیم. در واقع ما داشتیم یک نفس جهت زندگی را می دویدیم، اما دوران کرونا به ما فهماند که آرام بگیریم و به خودمان و روابطمان فکر کنیم.

حتی هرکدام از ما در این دوره انتظار مصیبت را می کشیدیم بنابراین باید از نظر روحی و روانی خودمان را برای هر اتفاق تلخ و ناگواری آماده می کردیم. در واقع آدم های بردبارتر و قوی تری شدیم. با مسائل و مشکلاتی روبه رو شدیم که تا قبل با آن ها روبرو نبودیم. قبلاً اگر می آمدند و به ما می گفتند قرار است با این اتفاقات روبرو شویم شاید فکر می کردیم از تحمل مان خارج است، اما حالا خیلی اتفاقات رخ داده و ما در روبروه با مسائلی قرار گرفته ایم که گاهی خودمان هم تعجب می کنیم چطور دوام آورده ایم. این یعنی ما تغییر کرده ایم.

گذشتگانمان همیشه ما را دعوت به صبر کرده اند. در باب صبر ضرب المثل هایی هم داریم و مهم ترینش هم همان گر صبر کنی ز غوره حلوا سازی. حالا ما انتظار می کشیم و صبر پیشه می کنیم تا از این روز هایی که طعمش را هیچ جوره دوست نداریم، به روز های بهتری برسیم که آن شیرینی موعود را زیر زبانمان حس کنیم. صبر و امید با هم پیوندی دیرینه دارند.